31 dic 2009

2009

Se acaba.
No puedo decir que haya sido un buen año, pero ni mucho menos haya sido malo.
Muchas de las que ahora son personas imprescindibles en mi vida han llegado con el año. Y esta entrada va por ell@s.
(Está escrito en un intento de orden cronológico XDDD)

Nave: Te conocí en Julio 2008, pero en 2009 pasamos de quedar de vez en cuando a quedar siempre. Hemos vivido un 2009 intenso, con nuevos amigos, viajes, conciertos... Tantas cosas que hacen que seas uno de mis grandes apoyos.

Sheyla: Nos conocimos en agosto de 2008, pero no fue hasta febrero 2009 cuando empezamos a llevarnos, tras ese concierto de What If y Caraba. Después vinieron muchos más conciertos y ya no sólo quedábamos para conciertos. Empezamos quedar para todo y hoy en día eres de las personas más importantes para mí.

Alba: También te conocía de antes, del campamento de Soria 2006, pero podría decirse que 2009 fue también como un reencuentro, donde hemos terminado formando parte de un nuevo grupo de amigos realmente fuerte.

Trigo: empezamos llevándonos porque te agregué en el cumpleaños de María y al final terminaste en unos cuantos conciertos de Blue Jeans con nosotras! jajaja XD

Erea: A pesar de conocerte de toda la vida, hasta el concierto de What If y Caraba no retomamos el contacto. Y me alegro de haberlo hecho ^^

Adri: Te conocí en la excursión a Faro de Vigo y me pareciste un tio majísimo. Realmente no ha cambiado mucho la impresión que tengo de ti, eres un buenazo que realmente vale la pena.

Susy: lo mismo que a Carlos, después de hablar tiempo por el messenger por fin nos conocimos...porque eras amiga de Alba! jaja :)

Jorge: Nos conocimos de casualidad (y la primera impresión que te llevaste de mí no fue buena XD) en el concierto de Caraba y Blue Jeans en la Mondo, pero fue mayor mi sorpresa cuando resultó que eras el amigo que venía con Nave a mi casa. Es gracioso cómo a veces conoces a la gente que más te importa de formas extrañas.

Aitor e Isa: mis compañeros abstemios para cazar pulgas, hablar de música y correr por la playa alante! Ese día es inolvidable.

Iris: Después de mucho tiempo hablando por tuenti nos conocimos, y aunque te vea poco me pareces una chica majísima ^^

Josh: Ni me acuerdo por qué te había agregado, pero me pareciste un chico majísimo y la verdad es que te he terminado cogiendo cariño y todo :P

Pepo: También había ganas de verte en persona y al final nos vimos un par de veces. Aunque nos quieras llevar de putas, te queremos igual xD

Diego: La verdad es que aunque nos presentaron, en persona no hablamos nada ese día y hasta que empezamos a llevarnos por messenger apenas hablamos. Me pareces un chico super abierto y majísimo y ojalá en este 2010 nos veamos algo más ^^

Alba Lameiro: te conocí en el concierto de CatPeople (y no olvides que eres mi ídola eh! XD) y al final también acabamos en unos cuantos conciertos juntas. ^^

Uxía, Tahía, Paula y Raquel: nos conocimos la verdad de una forma un tanto rara(me agregó...Tahía primero? y luego me agregasteis todas XD) pero sois de las chicas más majas que conozco ^^ Se os ha cogido mucho cariño (L)

Mis "canadienses": no creo que ninguno llegue a leer esto, pero fuisteis de lo mejor que me pasó en 2009. Markham 09 inolvidable.

Carlos: Después de mucho tiempo hablando por el messenger, al final nos conocimos en persona ^^ Y la verdad es que aunque por messenger me putees, en persona eres majísimo ^^

Bloody: ¿Qué decirte ya que no te haya dicho? Me pareces un chico increíble y me alegro muchísimo de haberte conocido.

Mike: Nos conocimos de forma rara, pero desde aquel día siempre has sido de las personas más importantes para mí. Espero verte pronto (L)

Javi: el chico majíiiisimo del conciertooo! Si es que los suecos lo valen y gracias a ellos se conoce gente majísima como tú!

María: La última chica maja a la que conocí ^^ a ver si os vemos prontito ^^

Y también cabe mencionar a demás gente maja que está en mi vida: LUCÍA, Lore, Merry, Xaquín, Saio, Rubén, Alexia, los Blue Jeans obviamente, Har, Laura García, Cris, Alex, LAURA arándano (L), Silvia Meneillos, Laura Pérez, Sara Ferreiro, Alba López, Rubén Mahía, Peter Crespo, Sahakiel...

25 dic 2009

Bloody

Hoy, día de Navidad, esta entrada la escribo para alguien muy especial.

Nos conocimos (aunque empezáramos a hablar más tarde) un día que fui con Naveiras y Laura a Santa Cata. En aquel momento no pensé que fuera a cogerte tanto cariño, pero después de que fuera unas cuantas veces y tuviéramos muchas tardes de messenger te has vuelto alguien muy importante para mí.

Al contrario de lo que pones en tu blog, no me pareces para nada una persona difícil de aguantar y sí que me pareces un tesoro. No me juzgas por las tonterías que hago/digo y eso mucha gente no es capaz de hacerlo, quedándose sólo con lo que aparento a simple vista.

Tengo muchas ganas de verte de nuevo y ojalá sea pronto... La verdad no sé qué más decir de ti sin sonar excesivamente ñoña, así que simplemente eso...Eres un amigo que vale realmente la pena.

Hotaru.









If you hear me then this one's for you...Is it really worth holding on to

Britannia High - Growing Pains

21 dic 2009

O CARTAFOL DO VENTO

O VENTO perdeu as follas
do seu cartafol
-esas que os chuvascos
mecanógrafos
tecolean no manual dos mastros?

As gavotas non teñen quitasol
pero fan raudos equilibrios
polo aramio transparente
de tódalas ortodrómicas do ceo

O pailebote sin velas
-Serán esas que o vento
levou no seu cartafol?
Tamén fai equilibrios no ronsel

Ca boca aberta
-caille a baba-
está mirándonos o babión do Sol.


Manuel Antonio.

Vale, no sé cómo hacer que me quedenn los espacios al copiarlo XDDD pero bueno...
Manuel Antonio quizá sea mi poeta favorito. Digo quizá porque no entiendo todas sus poesías, al menos no por ahora... pero bueno, lo intento.
Poeta nacido en Rianxo en 1900, es el máximo exponente de las vanguardias en Galicia. Sí, es lo que estoy dando en clase ahora XD pero es que es genial. Adoro hasta su forma depresiva de ver la vida... al fin y al cabo, no dista mucho de la forma en que la veo yo, tal vez por eso me gusta tanto...

Hotaru
.




It's not enough to say that I miss you...

The Veronicas - Untouched

17 dic 2009

Webcam

"En 1991, Quentin Stafford-Fraser y Paul Jardetzky, que compartían despacho, hartos de bajar tres plantas y encontrarse la cafetera vacía decidieron pasar al contraataque. Diseñaron un protocolo cliente-servidor que conectándolo a una cámara, trasmitía una imagen de la cafetera a una resolución de 128 x 128 pixels. Así, desde la pantalla de su ordenador sabían cuando era el momento propicio para bajar a por un café, y de paso sabían quienes eran los que se acababan la cafetera y no la volvían a llenar. El protocolo se llamó XCoffee y tras unos meses de depuración se decidieron a comercializarlo. En 1992 salió a la venta la primera cámara web llamada XCam." (Fuente=Wikipedia)

Adoro a estos dos hombres. Adoro la webcam. Adoro lo que esta pequeña cosa cambia una tarde de aburrimiendo.

Hotaru.




I'm lost without your light, so I drive, I don´t know why, but I drive, from exit to exit

Ryan Cabrera - Exit to exit

16 dic 2009

Miedo.

Miedo. De ti. Quererte
es el más alto riesgo.
Múltiples, tú y tu vida.
Te tengo,a la de hoy;
ya la conozco, entro
por laberintos, fáciles
gracias a ti, a tu mano.
Y míos ahora, sí.


Pedro Salinas


No esperaba que este blog estuviera muy unido a la poesía, pero desde que me empecé a leer La voz a ti debida creo que he cambiado de idea.

Hotaru.






It's not the time, It's nor the place, I'm just another pretty face...
Emilie Autumn - Misery loves company

15 dic 2009

Sí, fui fan de Busted.

Hoy me puse a leer mi fotolog. Una de las cosas que me impresionó fue lo barriobajera que era. Menos mal que la gente cambia y no soy una excepción.

Entre otras cosas, recordé un poema que escribí hace tiempo y mi afición por grupos como Mataffix o Busted.

Yo era muy fan de Busted. Lloré cuando se separaron, adoraba a Charlie, soñaba con ir a sus conciertos con pancartas y empapelaba mis carpetas con ellos.

Así que desde aquí, un pequeño recuerdo a ellos, que para algo marcaron mi adolescencia.

http://www.youtube.com/watch?v=CnaYe0fg-EA

14 dic 2009

Desencanto

Mi reflexión tras el día de hoy es que este mundo está completamente podrido. Los motivos que me llevan a cambiar mi visión optimista de éste son algo personales, pero podrían resumirse en que el esfuerzo no tiene valor ninguno (y no soy la más indicada ya que por capacidad, no necesito demasiado esfuerzo para sacar la mayoría de mis materias...) frente al físico y el caer bien. Y más si aun encima dan facilidades a quien usa la ley del mínimo esfuerzo perjudicando a quien realmente quiera aprender y mejorar y pone toda su voluntad en ello.

Reconozco que a mí siempre me ha gustado lo de esforzarme lo menos posible. Pero hoy, como algunas veces anteriormente, me he sentido completamente impotente al ver que mi esfuerzo vale lo mismo que la vagancia del resto.

¿De qué vale que nos vendan que las cosas se consiguen con esfuerzo cuando día tras día vemos ejemplos de que no es cierto? Nos pintan un mundo muy bonito y luego te llevas un tortazo enorme contra el suelo. Porque no, el esfuerzo vale en contadas ocasiones. Y no, probablemente no seas una de ellas.


Hotaru.





Sólo me arrepiento de haberme perdido... Me pilló de imprevisto, no supe decir lo que quería hablar. Ahora que sé como hacerlo tú no quieres escuchar.

Zahara - Funeral

13 dic 2009

Recuerde el alma dormida...

Recuerde el alma dormida,
avive el seso y despierte
contamplando
cómo se pasa la vida,
cómo se viene la muerte
tan callando.
Cuan presto se va el placer
cómo después de acordado,
da dolor,
cómo, a nuestro parecer,
cuaquier tiempo pasado
fue mejor.

Jorge Manrique, Copla I.


Me gusta la poesía. Siempre me gustó y supongo que me gustará. Suele gustarme más la poesía gallega, sobre todo Soldado, de Celso Emilio Ferreiro.
Cuando leo poesía pienso. Cuando pensamos, estamos haciendo que sea más difícil para el resto controlarnos.
Así pues, pensemos.


Hotaru.











Que como todas las noches nos perderemos los dos buscando algún paraíso artificial.

Dorian
- Paraíso Artificial

11 dic 2009

¿Futuro?

Tengo ganas de escribir. Siempre tengo ganas. A veces, cuando no sé qué escribir, pongo música y cierro los ojos, escucho atentamente y de pronto siento como la música fluye por mí, inundándome de ideas para plasmar con palabras.

En este momento escucho la versión japonesa de Every Heart, de Boa. Con esta canción me gustaría poner algo bonito super pasteloso y requete mono, pero no. Eso mejor lo dejo para otro día.

Esa canción era el ending del anime Inuyasha. Hace como tres años, cuando veía esa serie, me quedaba siempre esperando al final para escuchar la canción. Esta canción es una de esas canciones que me trae tantos recuerdos y por un momento, me hace no pensar en todas mis inquietudes actuales para dar una vuelta por mi pasado.

Este último año, desde que entré al instituto, muchas cosas han cambiado. No me quejo, las cosas siempre cambian, no son eternas. Pero estos cambios se han llevado consigo a mucha gente, me abrieron los ojos y me hicieron rechazar muchas de las cosas que había creído siempre (y no, no hablo de los Reyes Magos, ¡¡existen que una vez los escuché entrar por la ventana!! XDDDD)

Hay momentos en que echo de menos esos tiempos. No sólo porque a veces extrañe a esa gente, sino porque en ese momento mi mayor preocupación era no suspender ninguna. Ahora, aunque esa sigue siendo mi principal preocupación (vamos,que mi madre me cuelga como suspenda alguna...) ahora tengo que pensar en mi futuro y tomar decisiones. Decisiones que marcarán mi vida y el camino que siga en ella.

Me da miedo. Me da miedo haber crecido tanto en estos tres años. Donde pensaba en viajar, en quedar con mis amigas por la noche o en ir a conciertos, ahora pienso en cómo voy a vivir, dónde voy a trabajar y si seré capaz de vivir yo sóla sin deber más de lo que gane en un mes.

En fin, supongo que eso se llama madurar y tarde o temprano nos ocurre a todos.



Hotaru.





I try to blurt it out but i can't find the words

These New Puritans - Elvis

10 dic 2009

Reencuentros

Hoy, con el instituto, fui a Ourense para hacer la ruta de la Esmorga.
No iba con ganas, había discutido con un amigo ayer por la noche y tenía demasiadas cosas en la cabeza como para tener las mínimas ganas de ir.
A las 12:20 ya habíamos acabado la ruta y sólo faltaba que a las 4 fueramos al pazo de Otero Pedrayo. Mientras, tuvimos tiempo libre para dar una vuelta y comer.
Un amigo y yo conocíamos a dos chicos de Ourense. Probablemente estarían en clas, así que llamamos a la 1 y algo. A las 2 nos contestaron y en poco rato estaban allí.
No tendría tanto valor para mí si no fuera porque hacía más de dos años que no los veía.

Realmente ha sido algo muy especial, dos años después, cuando ya no esperaba verles, estar con ellos en este día que pintaba tan soso. La vida está llena de coincidencias y, para que negarlo, me gustan. La vida puede dar muchas vueltas y prefiero quedarme con estos buenos momentos.




Hotaru
.






Would you know my name if I saw you in heaven?
Eric Clapton - Tears in Heaven

9 dic 2009

Si tuviera un día...

Hoy me han preguntado qué haría si pudiera hacer lo que quisiera con quien quisiera durante un día entero. Mi respuesta ha sido un tanto ingenua: estar con mis amigos haciendo cosas que me gustan o irme a Suecia y pasar un día con mis adorados suecos...

Pero ahora, habiendo pensado algo más, durante ese día aprovecharía para ser yo, para hacer todo lo que ahora mismo no puedo, para amar, para sentir, para vivir, para aprender, para viajar, para escuchar, para todas esas cosas que nunca me acuerdo de hacer, para ayudar, para tratar a todos como debería y no guiarme por lo que siento por ellos, para vestirme como quiera, para jugar, cantar, reír, bailar, hacer el ridículo, meter la pata, caerme y levantarme, cambiar cosas, mismo el mundo... ¿Por qué no cambiar el mundo?

¡Hay tantas cosas que podría hacer!


Hotaru
.




And we always seek after love and peace forever more (BoA - Every Heart(English Version))

8 dic 2009

Empezando de cero...

Después de abandonar dos blogs anteriores por falta de ganas/tiempo para escribir, ahora vuelvo a tener la necesidad de escribir uno. ¿Por qué? No lo sé muy bien. Quizás porque mi vida es un poco más interesante, quizás porque será el último año antes de irme a Santiago y tengo la cabeza llena de ilusiones, de esperanzas, de ganas de vivir, de ideas que serán verdad o no sobre mi nueva vida...

Sea por lo que sea, vuelvo a escribir un año y pico (quien sabe, igual dos) después... Espero no dejar morir este blog como los dos anteriores, escribir alguna cosa interesante para quien sea el (des)afortunado lector/a.

El título, como no podía ser de otro modo, es mi pequeño e insignificante tributo a mis adorados Love of Lesbian, y la dirección a Lori Meyers.

Me gustaría tener algo más que decir, pero hoy no ha sido un día especialmente interesante ni productivo. Exceptuando quizás este blog.

Y eso es todo por ahora.

Hotaru.